( Note: I am in no way belittling or making a mockery of the tremendous pain and loss suffered by the people of my own hometown after the catastrophe wrought by Typhoon Ondoy. Many lives were taken away; many families lost their dwellings along with nearly all their property; little children, the elderly, and the sick got hurt; even some pets and animals were not spared a tragic end. I condole with every single person who lost someone they loved, I empathize with those who have to rebuild their lives from the heap and rubble of their shattered homes.
However, we Pinoys have always been famous for managing even just the slightest of smiles in the midst of the tempest and fury of many calamities. Our humour time and again sustains our hopes that yes -- even all of these, too, shall pass. It is not right for any of us to forget the dark, but let us also move with determination toward the light. )
Ni hindi akalain ng karamihang Pinoy na pwede palang mabugbog ang Metro Manila tulad ng pambubugbog ni Manny Pacquiao sa mga kinalaban niyang boksingero. Pero nangyari yun nung gumulantang ang bagyong si Ondoy. Biruin mo ba naman na pwede palang maging dagat ang lupang tinatayuan ng mga kabahayan at sangkatauhan. Ngayon alam na ng milyun milyon kung ano ang pakiramdam ng mga isda. Ang kaibahan lang, ang isda, hindi nalulunod.
Photo Taken From:
http://www.pinoygigs.com/blog/wp-content/uploads/2009/09/typhoon-ondoy-victims.jpg
Kung tutuusin, nakakatawa isipin na ang simpleng pag-ulan pala ay pwedeng maging mala-tsunami ang epekto. Ilan ba ang bagyong dumadaan sa Kamaynilaan kada taon? Ilang taon na bang binabagyo ang Manila? Kung nagkaroon pa ng sandstorm sa Saudi Arabia na parang Ondoy ang lawak eh di dapat nabaon na nang buo sa buhangin ang isang siyudad doon. Pero hindi pa naman nangyayari iyan kahit kailan sa Saudi Arabia. Parang sinabi mo na ring, naku, bagyo? Bakit ako mag aalala? Eh kada taon ilang bagyo ang humahampas sa Manila? Hindi ba't sanay na ako sa ganyan at Manilenyo ako?
Eh pero eto nga, may nangyaring sobrang kakaiba at kakatwa. Kumbaga, may pagka milagro. Nagsalita ang pipi. Lumakad ang lumpo. Ang taong may taning na ang buhay ay biglang nawalan ng kanser. Ang buong Kamaynilaan ay binaha sa antas na lampas tao sa loob ng tatlong oras na pag ulan. Wow, pare, hanep.
Pero hindi nakakatawa ang naging resulta. Ilang linggo na ba ang lumipas simula nung September 26 na iyan? Hanggang ngayon marami pa rin sa Maynila ang nagkukulang sa pagkain dahil sa bagyong Ondoy. Hanggang ngayon marami pa rin ang walang sariling bahay na matutulugan. Marami ang namatay.
Photo Taken From:
http://ohgracious.files.wordpress.com/2009/09/typhoon_ondoy.jpg
Bukod sa minalas tayong mga Manilenyo dahil may once-in-a-lifetime na perfect storm na dumating, malas din tayo na ang gobyernong humahawak sa atin ay may pagka inutil pagdating sa mga kalamidad. Isiping mabuti. Tatlong oras ang lumipas nung September 26 mismo nung unti-unting namamalayan ng mga tao na ang baha ay pataas nang pataas patungo sa level na halos hindi na kapani paniwala. Sa loob ng tatlong oras na iyon, dapat naman sana nagkaroon na ng emergency meeting ang National Disaster Coordinating Council at nag-talaga na sana sila ng mga bangka o mga sasakyan o di kaya kahit mga helicopter para maghanda sa pag likas ng mga maaaring ma stranded sa mga bahay.
Photo Taken From:
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7eYx46RSBbIsMbOZL6shTUIOD_-lNmLwRStbypK6znKiCUEtDaytjJwCCqaMvYKxVtdwkxaSsMf03xxB0dShigpzPJU_dhr4M2oYCi-7vfwYHzwPMScvWTQlRkN4zuEBKCsvuzd1zy359/s400/typhoon+ondoy+picture.jpg
Ang tatlong oras ay mahabang panahon kung may magandang programa ang gobyerno para sa mga kalamidad. Oo nga, ang bagyong Ondoy ay once-in-a-lifetime, at hindi inaakalang magdudulot ng ganung pagbaha. Pero di ba, ang tsunami ay once-in-a-lifetime din? O di kaya lindol? Hindi ba't kung may matagal nang nakaplanong mga alituntunin ang National Disaster Coordinating Council para sa isang lindol o tsunami, eh di ba dapat maibabagay iyon bilang sagot sa pagtaas ng baha sa Kamaynilaan?
Pero yun na nga, wala kasing plano ang NDCC kahit sa isang malawakang lindol, tsunami, o kaya pagsabog ng bulkan. Wala naman talagang mga bangka o helicopter o mga malalakas na floodlight na naka standby at pwedeng gamitin sa isang pitik kung kinakailangan. Swerte talaga natin, ano?
Photo Taken From:
http://cache.daylife.com/imageserve/0ekP1qMg2G28E/610x.jpg
Buti pa kapag may eleksyon, nakahanda palagi ang mga kagamitan para sa pandaraya. Kahit sabihin pang bukas na bukas magkakaroon ng snap election at kanina lamang in-announce, asahan natin na mamayang alas dose ng hatinggabi naka handa na ang mga baril, mga sundalo, at mga pekeng balota, o di kaya mga computer, na pwedeng gamitin sa malawakang pandaraya. Siyempre, pag eleksyon, laging nakahanda ang mga nasa gobyerno. Kapag kalamidad, kahit siguro cellphone walang naka alay para diyan.
Kaya lang, ayon nga sa lumang kasabihan, ang pikon ay talo. Lumang istorya na nga naman ang mga usap-usapan tungkol sa pagka inutil ng gobyerno, kaya pwede ring gawin na isaisantabi muna ang mga ganyang diskusyon. Tutal, kahit gaano mo katagal iwanan ang topic na iyan, sigurado namang pag binalikan ay walang magbabago -- wala pa ring silbi ang gobyerno, di ba?
Mas makakatulong pa siguro kung maghanap na lang ng mga leksyon na naidulot ang Ondoy sa ating mga Pinoy. Ayon nga sa isa pang lumang kasabihan, kung madapa man, bumangon -- at huwag nang ulitin ang ginawang katangahan.
Hindi naman natin maipagkakaila na ang bagyo ay bagyo at pwede itong maulit. Ang tao naman ay tao -- yun nga lang, ang tao pwedeng magbago ng kilos sa madaliang panahon, di tulad ng bagyo. Mahirap kontrolin ang bagyo. Ang sariling kilos, mas madaling baguhin. Mas madaling malaman kung paano magbabago kapag ang mga aral ng karanasan natin kay Ondoy ay eksaminin nang mabuti.
Photo Taken From:
http://8.media.tumblr.com/tumblr_kqn17uJ00r1qzjgnio1_500.jpg
At isa sa mga aral ng Ondoy ay ang pag bukas ng mga mata natin sa tunay na kalidad ng iba't ibang mga tao sa Maynila. May isa pang lumang kasabihan na pwedeng i-apply dito: Sa masamang panahon mo lamang malalaman kung sino sa mga kaibigan mo ang tunay na kaibigan. Tutal, pag nakangiti nga naman lahat, nandiyan ang pagkarami raming tao na lumalapit sa iyo. Kapag dumating na ang di kanais nais na pangyayari, ayun, nagsisitakbuhan ang karamihan -- at yung natitira lamang ang masasabi mong taos-pusong nakikiramay at sumusuporta sa iyo.
Halatang-halata na ngayon na hindi friend ng mga Manilenyo ang gobyerno. Hindi ba't tayong mga Manilenyo ay mahilig sa friends? Hindi ba't sikat sa atin ang Friendster.com? Ano ba ang inaasahan mo sa isang friend? Di ba't yung tutulungan ka kapag kailangan mo siya? Nasaan ang tulong ng gobyerno noong tumaas na ang baha at nawalan na ng kuryente, maiinom na tubig, pagkain, at maayos na tulugan ang mga Pinoy sa Maynila? Wala sila. Nandoon sila sa malayo, nagmi-meeting at nagpapasikat sa camera. Kung may Friendster man ang gobyerno, panigurado ngayon naubos na ang mga ka-Friend nilang iba kasi pinag di-delete na sila as friend.
Photo Taken From:
http://murmursonthestreet.files.wordpress.com/2009/09/gilbert-teodoro.jpg
Sino ang naging friends na tunay ng mga taga Maynila noong sumapit na ang kinagabihan ng September 26? Mga simpleng mamamayan. Yung kapitbahay na pinatuloy ang ibang pamilya sa second floor o third floor ng bahay nila para mailikas ang mga matatanda, mga bata, mga buntis, at may sakit. Yung mga magka-kapitbahay na nagtulung tulungan para magsalbar ng mga kagamitan sa bahay ng iba. Yung mga magka-kapitbahay na gumawa ng mga bangka para makatawid ang mas maraming tao sa pampang ng mga ilog.
Maraming nagsasabi na ang mga tao sa Maynila ay kadalasang mga balasubas at walang pakialam sa kapwa. Ngayon masasabi natin na hindi naman lahat ng Manilenyo ay ganoon. Marami pa rin ang maaasahan, kahit pa dati ay hindi sila mga friend.
Photo Taken From:
http://www.devjobsmail.com/main/com/disaster-photos/ondoy-page1.jpg
Marami ring mga friend na bumbero, sundalo, pulis, nurse, doktor, construction worker, call center agent, o kung sinu-sino pa man. Mga simpleng tao lang sila. Kadalasan ay hindi sila sikat, hindi sila araw-araw nakikita sa tv, wala silang mga magagarang kotse o kaya mga magagandang cellphone. Pero pinusta nila ang buhay nila at nag alay sila ng panahon para sa ibang tao na hindi nila masyadong kakilala. Sila ang tunay na friend.
Photo Taken From:
http://cache.daylife.com/imageserve/01S838E4BqfCD/610x.jpg
Photo Taken From:
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9ls7v6u5Ki8sKPD2g9wYze3o53vxuatlNC1tb6Gjz5V0W1RjOU-3YYpU-z4xA3yL-Gccjjg1Jst1mvI9uEg9sMzk-mRf7GF3DtdfhEDsx63PVxXCKiQw6krzJVeRi_4I6cQvm973QIR0/s400/rescue+operations+of+police+typhoon+ondoy.jpg
Photo Taken From:
http://z.hubpages.com/u/1828829_f260.jpg
Lumilitaw na ang pinakamahalagang pagkilos sa mga ganitong trahedya at kalamidad ay hindi agad manggagaling sa mga malalaking institusyon, kundi sa mga simpleng mamamayan. Kaya kung sinasabi mong ikaw ay simpleng trabahador o mamamayan o estudyante lamang, isipin mo rin na kapag umulit na naman ang isang Ondoy, ikaw po ang pinakamadaling pagkakautangan ng buhay ng mga nasa paligid mo. Kung nagawa mo man lang yun, matuwa ka. Mas magaling ka pa at mas maaasahan kumpara sa gobyerno. Saludo kami sa iyo, friend.
Kung lahat lang ng mga magkakapitbahay sa Maynila ay ganyan mag-isip, siguro mas kakaunti ang chances na marami ang muling babawian ng buhay kapag may kalamidad mang dumating.
Lalo pang gaganda sana ang naging mga pangyayari at mga balita kung ganyan din mag-isip ang mga malalaking institusyon. At pagkarami-raming institusyon sa Maynila. Eh di sana ganito ang naging mga balita sa dyaryo, tv, radyo, at internet:
" Paghinto na paghinto pa lang ng ulan nung kinagabihan ng September 26, agad na rumatsada ang mga bangka ng Philippine Navy, Philippine Army, at mga helicopter ng Philippine Airforce upang suyurin ang mga kabahayan at maghanap ng mga istranded. Gumamit sila ng malalakas na mga ilaw para mapadali ang paghahanap nila. Marami silang pinulot na mga biktimang basang basa, walang mainom o makain, o di kaya ay may sakit, at agaran nilang dinala sa mga malalakihang ospital tulad ng St. Luke's, Medical City, Makati Medical Center, mga Army Hospitals, at kahit sa Malakanyang. Tinulungan din ng mga pulis at mga opisyal ng barangay ang mga sundalo at bumbero sa pangongolekta ng mga biktima.
" Kinabukasan naman, September 27, sa unang pag litaw ng araw, nag tipon tipon na ang mga pari, mga pastor, at mga iba pang kawani ng mga simbahan upang mag organisa ng mga food relief operations. Binuksan ang lahat ng mga private Catholic schools at mga university para sa mga evacuee, at kasama na rin dito ay nag alay ng libreng mga pagkain sa mga canteen ng bawa't isa. Hindi naman nagpahuli ang mga doktor at nurse, dahil kahit pa walang tulog ay inasikaso nila agad ang lahat ng may sakit o kaya naman ang mga nabalian ang buto dahil sa mga aksidenteng napala sa pagtakas sa mataas na baha.
" May iilan ilan namang mga matataas na gusali sa Ayala at sa Ortigas ang inalay para sa pagkupkop ng iba pang mga nasalanta. Ito daw ang kontribusyon ng private enterprises para sa pagsalbar ng mga nasalanta, hindi malayo sa ginawa ng ibang mga magkakapitbahay na nang-imbita sa mga katabing pamilya nila upang makisukob sa mga kabahayan nilang matataas.
" Ang Presidente mismo ay rumonda sakay ng isang helicopter upang masinsinang suyurin ang mga pangyayari, at upang i-coordinate ang mga paglikas. Paulit-ulit niyang sinigurado na ang mga utusan niya sa National Disaster Coordinating Council ay ginagawa ang trabaho nila -- yun na nga, ang pag coordinate ng mga efforts ng Church, Private Businesses, mga Ospital, at mga simpleng mamamayan, upang ang bawa't pagkilos ay nakakatulong sa isa't isa, at hindi kalat-kalat at walang direksyon. "
Kaya lang hindi naman ganun ang nangyari eh. Yung reporter kasi, durog sa pinagbabawal na gamot. Kung tutuusin, ito ang katuloy ng pag re report niya.
" Ito po ang inyong abang lingkod, si Jose Rizal, nag rereport mula sa tuktok ng isang tower sa gitna ng piyer, nagsasabing, Mabuhay kayong lahat. Oo nga pala, mga dalawang linggo bago sumapit ang bagyong Ondoy, nagkaroon ng kanya-kanyang malakihang selebrasyon ang dalawang malalaking simbahan sa Pilipinas. Nauna ang anibersaryo ng Iglesia ni Kristo, at sumunod naman ang anibersaryo ng El Shaddai.
" Mangyari lang po na kung kasing banal sana ni Noah ang mga pinuno ng mga simbahang ito, eh di dapat sinabi na sa kanila ng Diyos na may darating na malaking baha na kikitil ng maraming buhay sa Maynila. Mabuting oportunidad sana iyon upang ipahiwatig ng Diyos ang mensaheng ganoon, lalo pa't maikakalat agad ng mga propeta ng dalawang simbahang iyon ang balita sa milyon-milyon nilang mga tagasunod. Sa nangyari ay mukhang walang balak na magsalita ang Diyos sa kanila, o kung hindi man ay may sinabi ang Diyos sa kanila pero hindi nila ipinasa sa mga audience nila.
" Sorry po, pero mukhang hindi friend ang Diyos ng mga Manilenyo. Hanggang dito na lang po at sa uulitin."
Sabay talon siya sa tower. Di ba?
Photo Taken From:
http://byezekiel.files.wordpress.com/2009/10/typoon-ondoy.jpg
Ngayon, natapos na ang bagyo, at sinusubukan muling maging normal ng Maynila. Bumabangon na ang mga Manilenyo. Pero huwag ka, dapat hindi mo kalimutang isipin na baka magkaroon ulit ng pagkakataon upang makita ang tunay na kulay ng mga kapitbahay mo, at ng mga institusyon na pumapaligid sa iyo, kaibigang Manilenyo. At dapat din siguro tanungin mo ang sarili mo -- ako ba talaga ay maaasahang friend? Dahil yun ang kailangan ng mga Manilenyo. Ang kumalat ang lahi ng mga mabubuting friend.
Photo Taken From:
http://s3.amazonaws.com/static.eyeblend.tv/media/gcpic-33067/jpg/640x465
The Ondoy Massacre, September 26, 2009 -- kumbaga, kung may Katrina sa States, hindi tayo pahuhuli diyan dito sa Manila. Gunitain natin ito, at sumumpa tayong magiging friends na tayo sa susunod, upang walang mabiktima pang muli. Huwag nang parating umasa sa gobyerno o sa kung anumang institusyon.
Umaasa ang marami sa iyo at sa akin, friend.
However, we Pinoys have always been famous for managing even just the slightest of smiles in the midst of the tempest and fury of many calamities. Our humour time and again sustains our hopes that yes -- even all of these, too, shall pass. It is not right for any of us to forget the dark, but let us also move with determination toward the light. )
Ni hindi akalain ng karamihang Pinoy na pwede palang mabugbog ang Metro Manila tulad ng pambubugbog ni Manny Pacquiao sa mga kinalaban niyang boksingero. Pero nangyari yun nung gumulantang ang bagyong si Ondoy. Biruin mo ba naman na pwede palang maging dagat ang lupang tinatayuan ng mga kabahayan at sangkatauhan. Ngayon alam na ng milyun milyon kung ano ang pakiramdam ng mga isda. Ang kaibahan lang, ang isda, hindi nalulunod.
Photo Taken From:http://www.pinoygigs.com/blog/wp-content/uploads/2009/09/typhoon-ondoy-victims.jpg
Kung tutuusin, nakakatawa isipin na ang simpleng pag-ulan pala ay pwedeng maging mala-tsunami ang epekto. Ilan ba ang bagyong dumadaan sa Kamaynilaan kada taon? Ilang taon na bang binabagyo ang Manila? Kung nagkaroon pa ng sandstorm sa Saudi Arabia na parang Ondoy ang lawak eh di dapat nabaon na nang buo sa buhangin ang isang siyudad doon. Pero hindi pa naman nangyayari iyan kahit kailan sa Saudi Arabia. Parang sinabi mo na ring, naku, bagyo? Bakit ako mag aalala? Eh kada taon ilang bagyo ang humahampas sa Manila? Hindi ba't sanay na ako sa ganyan at Manilenyo ako?
Eh pero eto nga, may nangyaring sobrang kakaiba at kakatwa. Kumbaga, may pagka milagro. Nagsalita ang pipi. Lumakad ang lumpo. Ang taong may taning na ang buhay ay biglang nawalan ng kanser. Ang buong Kamaynilaan ay binaha sa antas na lampas tao sa loob ng tatlong oras na pag ulan. Wow, pare, hanep.
Pero hindi nakakatawa ang naging resulta. Ilang linggo na ba ang lumipas simula nung September 26 na iyan? Hanggang ngayon marami pa rin sa Maynila ang nagkukulang sa pagkain dahil sa bagyong Ondoy. Hanggang ngayon marami pa rin ang walang sariling bahay na matutulugan. Marami ang namatay.
Photo Taken From:http://ohgracious.files.wordpress.com/2009/09/typhoon_ondoy.jpg
Bukod sa minalas tayong mga Manilenyo dahil may once-in-a-lifetime na perfect storm na dumating, malas din tayo na ang gobyernong humahawak sa atin ay may pagka inutil pagdating sa mga kalamidad. Isiping mabuti. Tatlong oras ang lumipas nung September 26 mismo nung unti-unting namamalayan ng mga tao na ang baha ay pataas nang pataas patungo sa level na halos hindi na kapani paniwala. Sa loob ng tatlong oras na iyon, dapat naman sana nagkaroon na ng emergency meeting ang National Disaster Coordinating Council at nag-talaga na sana sila ng mga bangka o mga sasakyan o di kaya kahit mga helicopter para maghanda sa pag likas ng mga maaaring ma stranded sa mga bahay.
Photo Taken From:https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7eYx46RSBbIsMbOZL6shTUIOD_-lNmLwRStbypK6znKiCUEtDaytjJwCCqaMvYKxVtdwkxaSsMf03xxB0dShigpzPJU_dhr4M2oYCi-7vfwYHzwPMScvWTQlRkN4zuEBKCsvuzd1zy359/s400/typhoon+ondoy+picture.jpg
Ang tatlong oras ay mahabang panahon kung may magandang programa ang gobyerno para sa mga kalamidad. Oo nga, ang bagyong Ondoy ay once-in-a-lifetime, at hindi inaakalang magdudulot ng ganung pagbaha. Pero di ba, ang tsunami ay once-in-a-lifetime din? O di kaya lindol? Hindi ba't kung may matagal nang nakaplanong mga alituntunin ang National Disaster Coordinating Council para sa isang lindol o tsunami, eh di ba dapat maibabagay iyon bilang sagot sa pagtaas ng baha sa Kamaynilaan?
Pero yun na nga, wala kasing plano ang NDCC kahit sa isang malawakang lindol, tsunami, o kaya pagsabog ng bulkan. Wala naman talagang mga bangka o helicopter o mga malalakas na floodlight na naka standby at pwedeng gamitin sa isang pitik kung kinakailangan. Swerte talaga natin, ano?
Photo Taken From:http://cache.daylife.com/imageserve/0ekP1qMg2G28E/610x.jpg
Buti pa kapag may eleksyon, nakahanda palagi ang mga kagamitan para sa pandaraya. Kahit sabihin pang bukas na bukas magkakaroon ng snap election at kanina lamang in-announce, asahan natin na mamayang alas dose ng hatinggabi naka handa na ang mga baril, mga sundalo, at mga pekeng balota, o di kaya mga computer, na pwedeng gamitin sa malawakang pandaraya. Siyempre, pag eleksyon, laging nakahanda ang mga nasa gobyerno. Kapag kalamidad, kahit siguro cellphone walang naka alay para diyan.
Kaya lang, ayon nga sa lumang kasabihan, ang pikon ay talo. Lumang istorya na nga naman ang mga usap-usapan tungkol sa pagka inutil ng gobyerno, kaya pwede ring gawin na isaisantabi muna ang mga ganyang diskusyon. Tutal, kahit gaano mo katagal iwanan ang topic na iyan, sigurado namang pag binalikan ay walang magbabago -- wala pa ring silbi ang gobyerno, di ba?
Mas makakatulong pa siguro kung maghanap na lang ng mga leksyon na naidulot ang Ondoy sa ating mga Pinoy. Ayon nga sa isa pang lumang kasabihan, kung madapa man, bumangon -- at huwag nang ulitin ang ginawang katangahan.
Hindi naman natin maipagkakaila na ang bagyo ay bagyo at pwede itong maulit. Ang tao naman ay tao -- yun nga lang, ang tao pwedeng magbago ng kilos sa madaliang panahon, di tulad ng bagyo. Mahirap kontrolin ang bagyo. Ang sariling kilos, mas madaling baguhin. Mas madaling malaman kung paano magbabago kapag ang mga aral ng karanasan natin kay Ondoy ay eksaminin nang mabuti.
Photo Taken From:http://8.media.tumblr.com/tumblr_kqn17uJ00r1qzjgnio1_500.jpg
At isa sa mga aral ng Ondoy ay ang pag bukas ng mga mata natin sa tunay na kalidad ng iba't ibang mga tao sa Maynila. May isa pang lumang kasabihan na pwedeng i-apply dito: Sa masamang panahon mo lamang malalaman kung sino sa mga kaibigan mo ang tunay na kaibigan. Tutal, pag nakangiti nga naman lahat, nandiyan ang pagkarami raming tao na lumalapit sa iyo. Kapag dumating na ang di kanais nais na pangyayari, ayun, nagsisitakbuhan ang karamihan -- at yung natitira lamang ang masasabi mong taos-pusong nakikiramay at sumusuporta sa iyo.
Halatang-halata na ngayon na hindi friend ng mga Manilenyo ang gobyerno. Hindi ba't tayong mga Manilenyo ay mahilig sa friends? Hindi ba't sikat sa atin ang Friendster.com? Ano ba ang inaasahan mo sa isang friend? Di ba't yung tutulungan ka kapag kailangan mo siya? Nasaan ang tulong ng gobyerno noong tumaas na ang baha at nawalan na ng kuryente, maiinom na tubig, pagkain, at maayos na tulugan ang mga Pinoy sa Maynila? Wala sila. Nandoon sila sa malayo, nagmi-meeting at nagpapasikat sa camera. Kung may Friendster man ang gobyerno, panigurado ngayon naubos na ang mga ka-Friend nilang iba kasi pinag di-delete na sila as friend.
Photo Taken From:http://murmursonthestreet.files.wordpress.com/2009/09/gilbert-teodoro.jpg
Sino ang naging friends na tunay ng mga taga Maynila noong sumapit na ang kinagabihan ng September 26? Mga simpleng mamamayan. Yung kapitbahay na pinatuloy ang ibang pamilya sa second floor o third floor ng bahay nila para mailikas ang mga matatanda, mga bata, mga buntis, at may sakit. Yung mga magka-kapitbahay na nagtulung tulungan para magsalbar ng mga kagamitan sa bahay ng iba. Yung mga magka-kapitbahay na gumawa ng mga bangka para makatawid ang mas maraming tao sa pampang ng mga ilog.
Maraming nagsasabi na ang mga tao sa Maynila ay kadalasang mga balasubas at walang pakialam sa kapwa. Ngayon masasabi natin na hindi naman lahat ng Manilenyo ay ganoon. Marami pa rin ang maaasahan, kahit pa dati ay hindi sila mga friend.
Photo Taken From:http://www.devjobsmail.com/main/com/disaster-photos/ondoy-page1.jpg
Marami ring mga friend na bumbero, sundalo, pulis, nurse, doktor, construction worker, call center agent, o kung sinu-sino pa man. Mga simpleng tao lang sila. Kadalasan ay hindi sila sikat, hindi sila araw-araw nakikita sa tv, wala silang mga magagarang kotse o kaya mga magagandang cellphone. Pero pinusta nila ang buhay nila at nag alay sila ng panahon para sa ibang tao na hindi nila masyadong kakilala. Sila ang tunay na friend.
Photo Taken From:http://cache.daylife.com/imageserve/01S838E4BqfCD/610x.jpg
Photo Taken From:https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9ls7v6u5Ki8sKPD2g9wYze3o53vxuatlNC1tb6Gjz5V0W1RjOU-3YYpU-z4xA3yL-Gccjjg1Jst1mvI9uEg9sMzk-mRf7GF3DtdfhEDsx63PVxXCKiQw6krzJVeRi_4I6cQvm973QIR0/s400/rescue+operations+of+police+typhoon+ondoy.jpg
Photo Taken From:http://z.hubpages.com/u/1828829_f260.jpg
Lumilitaw na ang pinakamahalagang pagkilos sa mga ganitong trahedya at kalamidad ay hindi agad manggagaling sa mga malalaking institusyon, kundi sa mga simpleng mamamayan. Kaya kung sinasabi mong ikaw ay simpleng trabahador o mamamayan o estudyante lamang, isipin mo rin na kapag umulit na naman ang isang Ondoy, ikaw po ang pinakamadaling pagkakautangan ng buhay ng mga nasa paligid mo. Kung nagawa mo man lang yun, matuwa ka. Mas magaling ka pa at mas maaasahan kumpara sa gobyerno. Saludo kami sa iyo, friend.
Kung lahat lang ng mga magkakapitbahay sa Maynila ay ganyan mag-isip, siguro mas kakaunti ang chances na marami ang muling babawian ng buhay kapag may kalamidad mang dumating.
Lalo pang gaganda sana ang naging mga pangyayari at mga balita kung ganyan din mag-isip ang mga malalaking institusyon. At pagkarami-raming institusyon sa Maynila. Eh di sana ganito ang naging mga balita sa dyaryo, tv, radyo, at internet:
" Paghinto na paghinto pa lang ng ulan nung kinagabihan ng September 26, agad na rumatsada ang mga bangka ng Philippine Navy, Philippine Army, at mga helicopter ng Philippine Airforce upang suyurin ang mga kabahayan at maghanap ng mga istranded. Gumamit sila ng malalakas na mga ilaw para mapadali ang paghahanap nila. Marami silang pinulot na mga biktimang basang basa, walang mainom o makain, o di kaya ay may sakit, at agaran nilang dinala sa mga malalakihang ospital tulad ng St. Luke's, Medical City, Makati Medical Center, mga Army Hospitals, at kahit sa Malakanyang. Tinulungan din ng mga pulis at mga opisyal ng barangay ang mga sundalo at bumbero sa pangongolekta ng mga biktima.
" Kinabukasan naman, September 27, sa unang pag litaw ng araw, nag tipon tipon na ang mga pari, mga pastor, at mga iba pang kawani ng mga simbahan upang mag organisa ng mga food relief operations. Binuksan ang lahat ng mga private Catholic schools at mga university para sa mga evacuee, at kasama na rin dito ay nag alay ng libreng mga pagkain sa mga canteen ng bawa't isa. Hindi naman nagpahuli ang mga doktor at nurse, dahil kahit pa walang tulog ay inasikaso nila agad ang lahat ng may sakit o kaya naman ang mga nabalian ang buto dahil sa mga aksidenteng napala sa pagtakas sa mataas na baha.
" May iilan ilan namang mga matataas na gusali sa Ayala at sa Ortigas ang inalay para sa pagkupkop ng iba pang mga nasalanta. Ito daw ang kontribusyon ng private enterprises para sa pagsalbar ng mga nasalanta, hindi malayo sa ginawa ng ibang mga magkakapitbahay na nang-imbita sa mga katabing pamilya nila upang makisukob sa mga kabahayan nilang matataas.
" Ang Presidente mismo ay rumonda sakay ng isang helicopter upang masinsinang suyurin ang mga pangyayari, at upang i-coordinate ang mga paglikas. Paulit-ulit niyang sinigurado na ang mga utusan niya sa National Disaster Coordinating Council ay ginagawa ang trabaho nila -- yun na nga, ang pag coordinate ng mga efforts ng Church, Private Businesses, mga Ospital, at mga simpleng mamamayan, upang ang bawa't pagkilos ay nakakatulong sa isa't isa, at hindi kalat-kalat at walang direksyon. "
Kaya lang hindi naman ganun ang nangyari eh. Yung reporter kasi, durog sa pinagbabawal na gamot. Kung tutuusin, ito ang katuloy ng pag re report niya.
" Ito po ang inyong abang lingkod, si Jose Rizal, nag rereport mula sa tuktok ng isang tower sa gitna ng piyer, nagsasabing, Mabuhay kayong lahat. Oo nga pala, mga dalawang linggo bago sumapit ang bagyong Ondoy, nagkaroon ng kanya-kanyang malakihang selebrasyon ang dalawang malalaking simbahan sa Pilipinas. Nauna ang anibersaryo ng Iglesia ni Kristo, at sumunod naman ang anibersaryo ng El Shaddai.
" Mangyari lang po na kung kasing banal sana ni Noah ang mga pinuno ng mga simbahang ito, eh di dapat sinabi na sa kanila ng Diyos na may darating na malaking baha na kikitil ng maraming buhay sa Maynila. Mabuting oportunidad sana iyon upang ipahiwatig ng Diyos ang mensaheng ganoon, lalo pa't maikakalat agad ng mga propeta ng dalawang simbahang iyon ang balita sa milyon-milyon nilang mga tagasunod. Sa nangyari ay mukhang walang balak na magsalita ang Diyos sa kanila, o kung hindi man ay may sinabi ang Diyos sa kanila pero hindi nila ipinasa sa mga audience nila.
" Sorry po, pero mukhang hindi friend ang Diyos ng mga Manilenyo. Hanggang dito na lang po at sa uulitin."
Sabay talon siya sa tower. Di ba?
Photo Taken From:http://byezekiel.files.wordpress.com/2009/10/typoon-ondoy.jpg
Ngayon, natapos na ang bagyo, at sinusubukan muling maging normal ng Maynila. Bumabangon na ang mga Manilenyo. Pero huwag ka, dapat hindi mo kalimutang isipin na baka magkaroon ulit ng pagkakataon upang makita ang tunay na kulay ng mga kapitbahay mo, at ng mga institusyon na pumapaligid sa iyo, kaibigang Manilenyo. At dapat din siguro tanungin mo ang sarili mo -- ako ba talaga ay maaasahang friend? Dahil yun ang kailangan ng mga Manilenyo. Ang kumalat ang lahi ng mga mabubuting friend.
Photo Taken From:http://s3.amazonaws.com/static.eyeblend.tv/media/gcpic-33067/jpg/640x465
The Ondoy Massacre, September 26, 2009 -- kumbaga, kung may Katrina sa States, hindi tayo pahuhuli diyan dito sa Manila. Gunitain natin ito, at sumumpa tayong magiging friends na tayo sa susunod, upang walang mabiktima pang muli. Huwag nang parating umasa sa gobyerno o sa kung anumang institusyon.
Umaasa ang marami sa iyo at sa akin, friend.
No comments:
Post a Comment